LUIS GELADO
Cantar por cantar,
asubíos sen resposta, saudade sen fin.
Fomos moitos os que coma ti marchamos
e moitos menos os que retornarán
alimentando, un século máis,
o ancestral sentimento de saudade que rega os teus pinos
con bágoas de temporal de inverno.
Mar de fondo sen fondo,
corazóns fondeados en portos alleos.
amarrados no peirao dos sonos lonxanos,
de nenezas seguindo o compás das estacions invisiveis.
E ti, nai de peitos secos,
dás aínda para nos alimentar e non te deixan,
os mesmos que puxeron a pasarela de ferro
para que os nosos avós emigraran,
os mesmos que non saben que ti,
verde nai, señora das treboadas,
es quen de seguir mantendo viva a poesía
a dieta de espuma mariña e zume de néboa.
LUIS GELADO
0 comentarios:
Publicar un comentario